Over Robert

Robert heeft kunstgeschiedenis gestudeerd aan de Rijksuniversiteit Groningen, en is daarna overgestapt op de Lerarenopleiding, alwaar hij een diploma teken- en handvaardigheidleraar heeft behaald. Nog tijdens deze opleiding won hij het Groninger Cabaretfestival, en anderhalf jaar later ook de tweede prijs op het Leids Cabaretfestival.

Direct na de studie is hij voltijds cabaretier geworden en heeft jarenlang door het hele land de theaters afgereisd met in totaal zeven voorstellingen. Naast de voorstellingen in theaters heeft hij zich ook gespecialiseerd in voorstellingen voor middelbare scholen. Toen dat een grote vlucht nam en niet meer te combineren met de theatervoorstellingen, heeft hij de laatste opgegeven en is volledig voor de scholen gegaan.

Ik verzon een nieuwe natuurkracht, en fantaseerde wat over ruimteschepen die via wormgaten in een fractie van een seconde naar een totaal ander deel van het universum konden reizen, en opeens dacht ik: hee, dat zou wel eens een spel kunnen zijn.

Aangekomen in Ommen heb ik eerst het basisidee van het spel uitgewerkt op papier, voordat ik het restaurant in ging. In de weken erna heb ik het spel gedetailleerder en werkbaarder gemaakt, en toen ik dacht een speelbaar spel te hebben verzonnen, heb ik het eerste prototype gemaakt; met een bord, tientallen ruimteschepen, pionnen, kaarten en allerlei ander materiaal.

Tijd voor de eerste test. Vrienden opgetrommeld, en ik moet zeggen: het speelde direct al wel lekker. Er was wel één groot probleem: de winconditie werd bepaald door een bepaald aantal planeten te moeten veroveren, en elke keer als een van de spelers in de buurt van winst kwam, werd hij door de andere spelers van alle kanten aangevallen, waardoor de winst opeens weer ver weg was. Direct daarna was er dan wel weer een andere speler die richting de winst ging, en door het collectief weer werd teruggefloten. Na drie uur spelen zei een van mijn vrienden: hee, Robert, best een leuk spel, hoor, maar misschien moet je hier nog eens naar kijken.

Dit was een jaar of vijftien geleden. Ik heb het spel overal getest, met iedereen die maar wilde, of – via lichte druk vanuit mij – zich een soort van sociaal verplicht voelde, en het spel werd wel beter, maar het bleef een spel wat best lang duurde. Ondertussen had ik een aantal mappen volgeschreven met de theorie achter het tijdreizen, waaronder een in zo’n kleine honderd pagina’s uitgewerkte voorspelling over hoe de mensheid zich in de toekomst zou gaan ontwikkelen, inclusief een tijdlijn met de opdeling van de komende miljoenen jaren in allerlei tijdvakken, met naam en uitgebreide beschrijving per tijdvak. Ik dacht toen – serieus –  dat zo’n document het spel aanzienlijk aantrekkelijker zou maken voor een potentiële uitgever.

Dat werd een harde les, toen ik voor het eerst op een spellenbeurs pogingen deed een uitgever voor mijn spel te vinden. Een uitgever überhaupt zover zien te krijgen dat hij een blik wilde werpen op het spel was al een probleem. En in die paar gevallen dat dat lukte, kreeg ik vooral te horen: “Spellen over de ruimte vindt niemand interessant”, en werd naar het spelmechanisme niet eens meer gekeken. Dat maakte de motivatie voor ‘Tijdreizigers’ wel wat kleiner, maar niet per se kleiner voor het maken van spellen. Al snel had ik door dat een kort kaartspel maken een iets minder complexe exercitie was, en voor ik het wist had ik allerlei ideeën en prototypes van kaartspellen in verschillende stadia van ‘af’. 

Die andere spellen vroegen ondertussen vooral om veel testen. En omdat er een grens zit aan hoe vaak je je beste vrienden kunt vragen weer ‘even’ een testje te komen doen (meestal verleidde ik ze door in ieder geval altijd uitgebreid voor ze te koken), ging ik driftig op zoek naar nieuwe speltesters.

Via de plaatselijke spellenvereniging, via beurzen… ik probeerde van alles maar een chronisch tekort aan speltesters bleef een probleem. Tot er in het blad Spel! (waar ik ondertussen lid van was geworden) een ledenlijst bleek toegevoegd waar alle leden in Nederland in stonden, met naam, woonplaats en telefoonnummer. Tegenwoordig ondenkbaar, maar ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt door de – naast mijzelf – drie overige leden uit Groningen te bellen en te vragen of ze zin hadden in een test. De eerste twee reageerden nogal wantrouwend en bot, dus ik moest even een drempel over om de laatste nog te bellen, maar toen kreeg ik Thijs aan de lijn. En Thijs vertelde direct enthousiast dat hij ook met een spel bezig was, over Vikingen, en dat hij in een groepje van vier spelauteurs zat die regelmatig samenkwamen om elkaars prototypes te testen, en dat ik zeker langs moest komen om een keer mijn spel te komen laten zien en spelen.